To już koniec... choć zatrzymany w czasie!

To już koniec... choć zatrzymany w czasie!

Wszystko ma swój kres, więc bez owijania w bawełnę - to koniec gazetowego wydania Płońszczaka. Niestety, koniec także newsowej funkcji portalu. Przed nami zupełnie inna aktywność, ale o tym później.

30 lat - szmat czasu i wielka przygoda. Dlatego najkrócej jak można - BARDZO DZIĘKUJEMY! Wszystkim, bez wyjątku! Tylko tyle, i aż tyle.

I przepraszamy za to, co nieudane, choć zawsze staraliśmy się robić wszystko, co w naszej mocy.

No cóż - siła wyższa, a właściwie decyzja z niej wynikająca. Jak już wcześniej upubliczniałem, niedawno organizm zapalił czerwone światło ostrzegawcze. Dziękując za wsparcie, pisałem o tym, że będzie to z pewnością wiązało się z dużymi zmianami i to właśnie staje się faktem.

Po 30 latach zdecydowałem, że po raz pierwszy górę musi wziąć - nomen omen - zdrowy egoizm. Przepraszam, ale nie będę wymyślał wydumanych powodów - po prostu teraz muszę pomyśleć przede wszystkim o sobie.

Dlatego trzeba zwolnić. Przede wszystkim psychicznie, bo organizowanie codzienności wydawniczej to niełatwe wyzwanie i duże obciążenie.

Papierowe wydanie Płońszczaka już się więc nie ukaże. Zmieni się też aktywność internetowa - nie będzie już aktualnościowego portalu, bo w naszej naturze nie leży działanie na pół gwizdka.

Płońszczak w internecie będzie niczym... zatrzymany w czasie! Wszyscy będą nadal pędzić do przodu, zgodnie z drogowskazem wyznaczającym znak naszych czasów, a my będziemy starać się być fajnym przystankiem w tej gonitwie. W zasobach archiwalnych jest niezliczona ilość zdjęć i filmików oraz ogrom publikacji prasowych. O wydarzeniach, imprezach, miejscach i ludziach. Internetowo wiele z nich jeszcze nie zaistniało - teraz postaramy się ocalić od zapomnienia jak najwięcej.

Płońszczak - w wersji retro - będzie więc pełnił zupełnie inną rolę; co nie znaczy, że gorszą! Postaramy się zrobić wszystko, co możliwe, by stworzyć urokliwe miejsce w sieci dla mieszkańców naszych miejsc na ziemi w powiecie płońskim! Bo przecież „dobre, bo swojskie”, tym bardziej jak okraszone miłą szczyptą wspomnień.

Już niedługo pierwsze efekty nowej aktywności, a ja osobiście będę zaangażowany też w drugi projekt - piłkarski, ale o tym w niedługiej przyszłości.

Kłaniam się nisko w podzięce i z wiarą w jak najdłuższe nasze wspólne wspominajkowanie.

Artur Kołodziejczyk

PS. W takiej chwili warto wspomnieć słowa już bardzo dawno śpiewanej przez zespół „Skaldowie” piosenki:

„(...) Gonimy za szczęściem,

Sięgamy do gwiazd

Na gwałt świat chcemy zmieniać

Lecz to najważniejsze,

Co żyje gdzieś w nas

Panowie, szanujmy wspomnienia

Szanujmy wspomnienia,

Smakujmy ich treść

Nauczmy się je cenić

Szanujmy wspomnienia,

Bo warto coś mieć

Gdy zbliży się nasz fin de siècle”.